Aanmoedigen van creatieve diefstal.
In 1979 had ik de gemeenteraad van South Melbourne overgehaald om fruitbomen op openbare plaatsen te planten. De stadsingenieur die hiermee instemde, herinnerde zich dat hem tijdens zijn opleiding ooit was verteld nooit "bruikbare" bomen op openbare plaatsen te planten. "We accepteren dat als de wet", mijmerde hij, "en nu vraag ik me af waarom?". Die avond hebben we een twintigtal fruitbomen bij de ingang van de raadszaal geplant. De volgende dag waren ze allemaal uitgegraven en gestolen. "Mooi zo", zei ik. "Hoezo?" vroeg de ingenieur. "We hoeven ze nu niet te planten, water te geven of te verzorgen." Dit werkte zo goed, dat we in één seizoen een paar duizend bomen kwijt konden raken. Gewoon door de potten in de buurt van lege gaten neer te zetten. We stopten ze niet eens meer in de grond want dan waren ze gemakkelijker te stelen en in betere staat. Toen de diefstallen naar verloop van tijd minder werden, konden we eindelijk rustig zelf wat bomen planten. Maar tegen die tijd was de hele buitenwijk aangeplant en konden we over honderden hekken prachtige bomen zien. Een erg goedkope manier om bomen te planten en op te kweken, dachten we. Het bespaarde de gemeente honderden dollars en soms denk ik nog steeds aan het patenteren van dit systeem. Ik noem het "aanmoedigen van creatieve diefstal".
Dit verhaal komt uit Bill Mollison's autobiografie Travels In Dreams.
Inloggen is verplicht
Om een reactie te posten moet je ingelogd zijn
Log inWalter 1 jaar geleden
Ik wil wel een paar 100 fruitbomen willen plaatsen, met wat vrijwilligers, in Utrecht